Ang Tandang , bow!

May naglalarong kademonyohan na nmn sa isip ko ngayon. Ay dibaga? Kelan ko nmn hindi kinaya ang mang tikis? Oha, sinong sumuko? ( me laughing witch-like, hihihihi)

Some things never change.

Pero tats na tats ako dun. Weeee.

Bigla tuloy hinila ako pabalik. Pebrero 2000. Kasi balentyms dey ba nun kaya tayo nagkabati sa simbahan. Naalala mo? Kundi ba nmn tayo saksakan ng taas ng mga ihi, sa araw araw na nabubundol natin ang isa’t isa sa kusina, pinto ng kwarto, sala, pati na sa pinto ng CR, dapat mandin ay bati na tayo. Pero kasi nga masakit ng unti sa pride na ako ang una babati, ay utot mo. Sukdulang dumugo ang tenga ko sa lakas ng radyo wag lang kitang mapansin habang ikaw nmn ay nag eemote na tulog sa kwarto. Odiba? Ang bongga ng mga arteh nten! Manang mana ka sa nanay mo talaga! Ako nmn, ay awan baga ah! Basta manang mana ako sa pinagmanahan ko. Hahahah! Ilang linggo din yun. Biglang nanamlay ang mga kabugakan natin. Nakakatuwa lang isipin na kahit pa inatikis kita ng kainaman ay kabaligtaran ka nmn. Kaya nuong nasa simbahan tayo, ay diga maluha luha ka na nung sinabi mo na, “ sori na mandin.” Kakagalit agad ay, anung bisaya mo pa rin managalog. Hahaha! Na-tats ako pero syempre pakipot muna ng unti bago ngumiti. (hihi)

Sadyang hindi ko inasadya na tumahimik ng ilang buwan. Kagaya ng dati, feel ko lang. Ikaw nmn gulping igsi ng hapin, nag isip agad ng mga ka ek-ekan. Kilala mo nmn ako, “ayaw mong umimik? E di wag mo.. as If affected ako?”

Sabi ko na sayo, tigilan mo na pagtira ng rugby, ayan tuloy lagi kang high. (haha)

Mga padali mo hindi swak.

Yung istayl mo palpak!

Pero SALAMAT IKAW ANG UNANG PUMUTAK.